ครั้งนี้อาจมาช้าไปหน่อยเนื่องจากกำลังไล่ล่าตามหารักแท้อยู่ โดยในครั้งนี้นั้นผมขอสดุดีเพื่อเป็นเกียรติให้กับ "กลุ่มพลาธิการและผู้โบกธงทุก ๆ ท่าน"
หน้าฉากที่แสนสวยงาม ธงพลิ้วปลิวไสว ยิ่งใหญ่ตระการตา เพื่อแสดง "แสนยานุภาพแห่งปราการ" โดยประกาศกึกก้องคำรามความยิ่งใหญ่ให้ทั้งทีมเหย้าหรือทีมออกไปเยือน นี่คือทีมข้า ฟ้าขาวปราการ
แต่หลังฉากที่งดงามนั้นแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ ความทุ่มเทและ "ความเสียสละ" แห่งพวกเขา ผมขออนุญาตเรียกผู้ทุ่มเทและเสียสละเหล่านั้นว่า "กองกำลังพลาธิการ"
กว่าจะเป็นหน้าฉากที่แสนยิ่งใหญ่สวยงามได้นั้น พวกเขาต้องเสียสละคอยแบกทั้งกลอง กล่องเก็บรักษา ทั้งด้ามธง เข้ามาในสนามก่อนใครอื่น ในเวลาที่พวกท่าน ๆ ทั้งหลายไปถึงสนาม ท่านหิวท่านหากิน ท่านร้องรำทำเพลง ท่านสนุกสนามก่อนขึ้นสแตนด์ แต่พวกเขาเหล่านี้ต้องขึ้นไปติดป้ายผ้า ไปประกอบธง ยอมเสียสละเวลาส่วนตัวโดยหวังเพื่อให้ "ทีมปราการของข้าไม่แพ้ใคร" รวมถึงหลังจบเกมส์เขาเหล่านี้เหนื่อยเหมือนเราเชียร์ใจขาด 90 นาทีเหมือนพวกเรา แต่เขาต้องมานั่งเก็บนั่งพับธง รวมถึงดูแลความเรียบร้อยเก็บตกต่าง ๆ อีกด้วย
"กลุ่มพลาธิการ" นำทีมโดย เจ๊ตุลย์ซี่ (ตุลย์ปืนเสือหมอบ) เชษฐ์วัดด่าน พี่พงษ์(พี่ชายคุณวี)
คุณไฝเหรี้ยมาก พี่วิและครอบครัว พี่อู๊ดและอีกหลาย ๆ คน (ขออภัยหากไม่ได้กล่าวชื่อ)
ผมขอยกย่องและสดุดีนะครับ พวกคุณได้เสียสละทุ่มเทแรงกายแรงใจ เพื่อความยิ่งใหญ่ของปราการ พวกคุณทำให้ "ปราการทีมรักทีมนี้ ไม่เคยเป็นสองรองใคร"
"สุดยอดกองกำลังพลาธิการ"