ตอนนี้ผมไม่เข้าใจพี่มิตรมากๆเลย
อธิบายหน่อยแล้วกัน ทีมองค์กร ด้วยเงินทุนที่ดี เวลาสร้างทีมจะสร้างง่าย เอาซื้อนักเตะจากดัง ๆ เข้าทีม อย่างที่เห็นจากหลาย ๆ ทีมในไทยลีก แต่ถ้าวันหนึ่งต้นสังกัดของทีมเหล่านี้ประสบปัญหาทางธุรกิจ ต้องลดค่าใช้จ่ายบริษัท เขาก็สามารถยุบทีมกีฬาได้ง่าย ๆ เช่นกัน ตัวอย่างเช่นทีมธนาคารกสิกรไทยในอดีต ทั้ง ๆ ที่มีทีมฟุตบอลและบาสเก็ตบอลที่อยู่ในระดับต้น ๆ ของประเทศ อยู่ ๆ ก็ยุบทีมเพราะทางธนาคารมีปัญหาการเงิน โดยไม่สนกองเชียร์เลย
ส่วนทีมจังหวัด ที่ยังผูกติดกับระบบราชการหรือการเมือง เงินทำทีมก็เอามาจากงบประมาณ อบจ. อบต. เทศบาลอะไรพวกนั้น จะเบิกจ่ายทีก็ช้าตามระบบราชการ แถมนักการเมือง จะเห็นหัวประชาชน (ซึ่งในที่นี้ก็คือแฟนบอลนั่นเอง) ก็ต่อเมื่อมีการเลือกตั้ง รวมทั้งการทำงานส่วนใหญ่ก็สร้างภาพมากกว่าตัวงานที่จับต้องได้จริง เพราะฉะนั้นเหตุการณ์แบบสุพรรณบุรีก็จะเกิดขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าทีมฟุตบอลยังติดกับระบบราชการอยู่ นี่คือสิ่งที่ผมใช้่คำว่า "แคระแกรน" และ "เฉาตาย"
แล้วทีมที่ดีเป็นยังไง ทีมที่ดีคือทีมที่ผูกกับแฟนบอล เอาแฟนบอลเป็นฐาน โดยองค์กรธุรกิจ ระบบราชการ และการเมือง เป็นผู้อุปถัมภ์ อย่างเช่นเป็นสปอนเซอร์ ให้เช่าสนามในราคาที่เหมาะสม (อย่างเช่นที่ม.หัวเฉียวทำกับทีมเราอยู่ตอนนี้) ทีมที่ผูกกับฐานแฟนบอลยุบไม่ได้ เพราะถึงยุบแฟนบอลก็จะร่วมสร้างมันขึ้นมาใหม่ (ยกตัวอย่างทีมฟิออเรนติน่าในอิตาลี ที่ถูกฟ้องล้มละลายจนยุบทีม แต่แฟนบอลก็ร่วมกับสร้างขึ้นมาใหม่) และถ้ามีแฟนบอลมากพอ รวมทั้งระบบบริหารจัดการที่ดีพอ อย่างเช่นระบบการซื้อขายนักเตะ ระบบสิทธิประโยชน์ ทีมก็จะมีเงินหมุนเวียนมากพอ เหมือนบริษัทบริษัทหนึ่ง ไม่ต้องรองบประมาณเพื่อเบิกจ่าย
ซึ่งระบบนี้ก็คือระบบของทีมเราในตอนนี้ แต่ทีมเรามันยังเหมือนต้นอ่อน ยังต้องอาศัยการประคบประหงมอีกเยอะ แล้ววันหนึ่งเราจะเป็นทีมอาชีพที่แท้จริง ไม่ต้องพึ่งแค่องค์กรองค์กรเดียว ไม่ต้องพึ่งระบบราชการที่ไร้ประสิทธิภาพ แต่มีแฟนบอลเป็นรากแก้ วที่คำจุนให้ทีมยืนยง