เว็บบอร์ดสโมสรฟุตบอลจังหวัดสมุทรปราการ
Archive • คลังกระทู้เก่า => คลังกระทู้ทรงคุณค่า => ข้อความที่เริ่มโดย: Tiger Sky นาย suatop ที่ 30 พฤศจิกายน, 09, 23:10:11
-
ผมคนนึง แอบน้ำตาซึม เมื่อวานเป็นเกมที่ผมกดดันที่สุดเท่าที่เคยรู้สึกมา กดดันยิ่งกว่านัดชิงแชมป์ภาค กดดันยิ่งกว่านัดชิงแชมเปียนลีกกับมิลาน กดดันยิ่งกว่าเกมไหนทั้งหมด แอบหลุดด่าไปหลายทีเหมือนกัน
เพิ่งรับรู้ความรู้สึกของแฟนบอลในโฆษณาไฮเนเกนก็วันนี้เอง
-
กดดันเหมือนชิง ชปล.กับเชลซีปีโน้นและยิ่งกดดันหนักกว่าเมื่อชิงกับบาร์ซ่าปีที่แล้ว
-
พี่หนุ่มน้องเค้าถามว่าใครร้องไห้บ้างนะร้องก็ตอบเค้าไปดิ555 :-[
พี่ก็ร้องนะยิ่งตอนพี่ท่าเรือเค้าร้องเพลง ขออย่ายอมแพ้ สะอื้นเลยแต่ร้องพอแล้วนะ
เราต้องเดินหน้าต่อแล้วร้องไห้ไปไม่มีประโยชน์
ขออย่ายอมแพ้ อย่าอ่อนแอแม้จะร้องไห้
จงลุกขึ้นสู้ไป จุดหมายไม่ไกลเกินจริง
-
ยอมรับครับ
เอาหน้าทั้งน้ำตานั้นแหละ เดินไปขอบคุนของเชียร์ฝั่งนรา
-
เมื่อวานผมเห็นภาพ ภาพหนึ่งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเธอตีกลองอย่างดุดัีนไม่หยุดหย่อนพร้อมกับร้องเพลงเชียร์ไปด้วย แต่แล้วน้ำเสียงของเธอเริ่มเปลี่ยนไป พร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลออกมา เธอคนนั้นคือน้องแพท ลูกป๋าอี๊ด กับแม่้จอม
ข้าน้อยขอคารวะเลย ....
ปล.นัดไปเชียงราย ที่เราชนะ ผมหลั่งไม่หยุด แต่ทำไมนัดนี้มันออกมาปริมๆๆ วะ แม่มร้องไม่เอยเว้ย
-
ผมก็เป็นอีกคนนึงที่ร้องไห้ ไม่รู้ทำไมผมตามเชียร์แมนฯยูฯ มาเกือบยี่สิบปี
ล้มเหลวมาก็หลายครั้ง ไม่มีน้ำตาซักหยด แต่กับปราการ ผมตามเชียร์ มาไม่ถึงปี
แต่กลับทำให้ผมรู้สึกผิดหวังมากๆ ถึงขนาดน้ำตาไหล และไม่อยากรับรู้เรื่องฟุตบอลไปชั่วขณะ
(ขนาดทีมชาติไทยแพ้สิงคโปร์ ยังรู้สึกไม่แย่เท่านี้เลย) แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจคือ ความเป็นนักสู้
ของนักเตะ เราทุกคน สู้จนนาทีสุดท้าย นักเตะปราการ อาจจะไม่ชนะในเกมส์แข่งขัน
แต่พวกเขาทุกคนชนะใจผมได้ทั้งดวง ผมอยากบอกกับนักเตะปราการ ผู้ฝึกสอน กองเชียร์
และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกท่านว่า "ความมืดมิดทั้งโลก มิอาจที่จะดับแสงเทียน(แห่งศรัทธา)ที่ผมมีให้กับทุกคนได้"
ขอบคุณทุกท่านที่มอบความสุขให้ผมมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
ปล.ขณะที่ผมนั่งพิมพ์อยู่ น้ำตาผมก็ไหลอีกแล้ว :-[
-
แต่ถึงอย่างไรผมก็ดีใจมากๆคับที่ได้มีโอกาสมารู้จักกับทีมนี้
ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ สุดยอดครับทั้งสตาฟ ทั้งนักเตะเลย
ขอบคุณคุณ REDKOP แห่งเว็บหงส์มารแซดครับ ที่ทำให้ผมรู้จักกับทีมนี้
และจนป่านนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าเค้าคือใคร
-
ผมด้วยครับ
ร้องไห้กับวิทูรย์สองหน่อ
-
ไม่ได้ร้องไห้อ่ะค่ะ แต่มันจุกมาก จนเมื่อวานจะอาเจียนให้ได้ คิดว่าถ้าได้ร้องไห้คงสบายกว่านี้
แต่มันร้องไม่ออกจริงๆ :embarassed:
-
น้ำตาคลอเบ้า มันจุกอยูข้างใน แต่ไม่ไหลครับ
สู้ต่อไป ไม่ว่าดิวิชั่นไหน เราก็จะเชียร์ต่อไป
-
ร้องเต็มๆคร้าบ
แต่เป้นน้ำตาแห่งการต่อสู้ครั้งใหม่ของเราในปีหน้า
-
มันไหลผ่านเเว่นมาเลย ในรอบเจ็ดปีที่ไม่ได้ร้องไห้เลย เสียใจที่ความพยายามของทุกคนไม่เป็นผล เเต่อย่างที่ทุกคนว่าอยู่ดิวิชั่นไหนมันก็ฟุตบอลเหมือนกัน เชียร์ทีมที่เรารักกันต่อไปครับ :great:
-
ร้องครับ
แต่เป็นน้ำตาแห่งความภาคภูมิใจครับ
ภูมิใจในทุกๆสิ่ง
ภูมิใจ ที่ได้เห็นทีมเกิดขึ้นมา และโตขึ้นมาจนจบฤดูกาล
เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ
เราผ่านอะไรกันมามั่งก็ไม่รู้
ผ่านตรีนทีมอื่น ผ่านการจะยุบทีม
ผ่านการลุ้นถึงนัดสุดท้าย ทั้งก่อนและหลังมินิลีค
ผ่านการฟื้นคืนชีพในนัดเชียงราย
ผ่านแมทย์แห่งศักดิ์ศรี ดาร์บี้แมทย์
โอยเยอะแยะ
พอเสียงนกหวีดหมดเวลาดังขึ้น
ภาพพวกนี้มันแล่นมาในหัว
หยุดน้ำตาไม่ได้จริงๆครับ
ภูมิใจในทุกคนจริงๆครับ
-
ผมร้องตอนกอดพี่อาร์ทเพราะเห็นพี่อาร์ทแกร้องแล้วผมก็กั้นไม่อยู่เลยครับ :'( C:-)
ญาติพี่น้องตายไม่เคยร้องแต่ทำไมครั้งนี้ถึงเป็นอย่างนี้ทุกคนก็คงรู้และเหมือนผม :-/
-
พูดอย่างลูกผู้ชายครับร้องครับ
-
ผมเองบอกตรงๆ ผมเป็นคนที่แทบจะไม่เคยร้องให้เลย เพราะไม่ใช่คนเซ้นซิทีฟ ที่ร้องให้ง่ายๆ
แต่วันนั้นผมกลั้นไม่อยู่จริงๆ
พอเดินไปหาป๋า หลุดหนักกว่าเก่า น้ำตาไหลไม่หยุดเลย :'(
ผมเป็นคนเชียร์บอลมาตั้งแต่เด็ก เชียร์บอลมา 20 กว่าปี ไม่เคยร้องให้ ให้กับทีมฟุตบอลทีมไหนเลย
มีทีมสมุทรปราการFC เป็นทีมแรก ที่ทำให้ผมเสียน้ำตา
สู้ต่อไปครับ สมุทรปราการFC
-
น้ำตาคลอเลยผม มันจุกๆ มันอัดอยู่ข้างใน
แต่มันก็ภูมิใจกับสิ่งที่เกิด
สุ้ต่อไป พี่น้อง
-
ผมก็เป็นอีกคนนึงที่ร้องไห้ ไม่รู้ทำไมผมตามเชียร์แมนฯยูฯ มาเกือบยี่สิบปี
ล้มเหลวมาก็หลายครั้ง ไม่มีน้ำตาซักหยด แต่กับปราการ ผมตามเชียร์ มาไม่ถึงปี
แต่กลับทำให้ผมรู้สึกผิดหวังมากๆ ถึงขนาดน้ำตาไหล และไม่อยากรับรู้เรื่องฟุตบอลไปชั่วขณะ
(ขนาดทีมชาติไทยแพ้สิงคโปร์ ยังรู้สึกไม่แย่เท่านี้เลย) แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจคือ ความเป็นนักสู้
ของนักเตะ เราทุกคน สู้จนนาทีสุดท้าย นักเตะปราการ อาจจะไม่ชนะในเกมส์แข่งขัน
แต่พวกเขาทุกคนชนะใจผมได้ทั้งดวง ผมอยากบอกกับนักเตะปราการ ผู้ฝึกสอน กองเชียร์
และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกท่านว่า "ความมืดมิดทั้งโลก มิอาจที่จะดับแสงเทียน(แห่งศรัทธา)ที่ผมมีให้กับทุกคนได้"
ขอบคุณทุกท่านที่มอบความสุขให้ผมมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
ปล.ขณะที่ผมนั่งพิมพ์อยู่ น้ำตาผมก็ไหลอีกแล้ว :-[
เห็นตามbananaboatครับ เชียร์ผีแดงเหมือนกันเลย
นั่งอ่านอยู่ตาผมก็ซึมๆแล้ว
ปีหน้าฟ้าใหม่มาเชียร์ด้วยกันนะครับ
:'(
-
นัดปราการเยือน เปิดซิงเชียงราย 0 : 1 หลังสิ้นเสียงนกหวีด ลงไปกลางสนามกีฬาจังหวัดเชียงราย
กอดกับพี่อาร์ท ป๋าแหยม ทีมงาน นักเตะ และเพื่อนกองเชียร์มากมาย ร้องไห้น้ำตาไหลซึม แทบจะเป็น
คนแรก ๆ เลย แบบว่าไม่อายใครจะว่า เป็นผู้ชายอะไรกันร้องไห้ ถ้าใครถามก็พร้อมจะบอกไปว่า "ผมร้อง
ไห้ เพราะดีใจโว้ย" พร้อมกับบอกกับทุก ๆ คนว่า "สะใจ" สุด ๆ
แต่ ... ในนัดชิงตั๋วที่นั่งใบสุดท้ายนี้ หลังจบเกมส์กับนราธิวาส 0 : 0 ใจก็สะท้านมากมายนะที่ปราการ
ไม่ได้ขึ้นชั้นไปเล่นในไทยลีก ดิวิชั่น 1 แต่ต้องทนเก็บซับน้ำตาไว้ข้างใน ไม่กล้าร้องไห้ออกมา ด้วย
เห็นภาพของน้องกองเชียร์มากมายหลายต่อหลายคน โดยเฉพาะบรรดาสุภาพบุรุษสมุทรปราการที่ห้าว
หาญ ต่างน้ำตาซึม ต่างร้องไห้ ตาม ๆ กัน บ้างก็ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้แบบไร้เรี่ยวแรง ไร้อารมณ์ กองเชียร์
ที่ยืนอยู่ใกล้เคียงบริเวณนั้น ต่างก็ยืนแบบทอดอาลัย ไม่กระดุกกระดิก ไม่เคลื่อนไหวแต่อย่างใด ก็เลย
ต้องเข้าไปปลอบน้อง ๆ กองเชียร์เหล่านั้น "วันนี้ มันไม่ใช่วันของเรา แต่ ... ชีวิตก็ต้องเดินต่อไปในวัน
รุ่งของพรุ่งนี้ พวกเราจะยังคงอยู่เคียงข้างกันและกัน ไม่ทิ้งทีมสมุทรปราการ เอฟซี หนีหายกันไปไหน คง
จะมีสักวันบ้างละหนอ ที่มันใช่ ที่มันเป็นวันของเรา"
ครั้นขับรถออกจากสนามบางมด ไปที่สนามพีรพัฒน์ สนามซ้อมของทีมปราการ ตั้งใจว่าจะขับไปที่นั่น
คนเดียว ไม่รับใครนั่งรถไปด้วย ซึ่งต้องขออภัยด้วยนะที่ทำแบบนี้ เพราะรู้ตัวดีว่าเดี๋ยวต้องร้องไห้ น้ำตา
ซึมแน่ ๆ ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ แต่ในครั้งนี้ เป็นการร้องไห้ เป็นการเสียน้ำตา ให้กับความเสียใจที่ผล
การแข่งขันออกมาไม่ได้เป็นใจ ไม่ได้มาทางที่พวกเราต้องการ แต่เมื่อเรามาคิดทบทวนถึงห้วงเวลาที่
ผ่านมา เราต่างก็ได้ทำหน้าที่ที่ดีที่สุดกันแล้ว มิใช่หรือ ไม่ว่าจะเป็นประธาน พี่อาร์ท โค้ช ป๋าแหยม
ทีมงาน นักเตะ และพวกเรากองเชียร์ป้อมปราการ จึงต้องพยายามหักห้ามใจตนเอง พูดจาสนุกสนาน
กับเพื่อน ๆ กองเชียร์ เพื่อให้พวกเราเกิดความมานะคิดต่อสู้ ไม่ย่อท้อ และ ท้อแท้ ด้วยอยากให้พวก
เราทุกคนที่เกี่ยวข้อง "สู้ให้ถึงที่สุด ทำให้ดีที่สุด แล้วผลออกมาจะเป็นอย่างไร สิ่งใดจะเกิดขึ้นหลัง
จากนั้น ก็ช่างหัวมัน" จึงมีความภูมิใจอย่างยิ่งกับการเป็นกองเชียร์คนหนึ่งของสมุทรปราการ เอฟซี
-
ร้องไห้น้อยกว่านัดชนะปทุม
ผมว่าน้ำตาแห่งความเศร้าน้อยกว่าน้ำตาแห่งความยินดีนะ
แต่ใจมันหวิวๆ ตลอดเวลาเลย วันนี้วันอังคารแล้วยังไม่หายเลย เฮ้อ
-
คลอเบ้านิดนึงแต่หมดแรงเลย ก็เลยหนีกลับก่อนเพราะหมดแรง
เลยไม่ได้ไปต่อที่สนามซ้อมปกติไม่เคยพลาดนะนี่
แต่เราจะกลับมาอีก ;)
-
ร้องจนมันไม่ไหลอีกแล้ว รู้สึกเสียดายมากที่พวกเรามาถึงจุดนี้ได้
แต่ไม่เป็นไรอยู่ D.2 เราก็เชียร์
-
เป็นโรคซึมเศร้า
ครับ
ไปกินเลี้ยงกะเพื่อนต่อ
เลยเฮฮาไม่ออกเลย
:-[
-
รู้สึกจุกครับ...พูดไม่ออกน้ำตาไม่ไหลมันคงตกข้างใน
ได้แต่เสียดายว่าอีกก้าวเดียวเอง.....เราจะได้ไปต่อแล้ว
แต่ไม่เป็นไรครับ..เพราะในความรู้สึกว่าเสียดายผมก็ภูมิใจกับทีม
ที่พาเรามาถึงวันตัดสินวันสุดท้ายจนได้....
:great: :great:
-
เดินร้องตั้งแต่อัฐจรรย์ฝั่งตรงข้าม พอมาถึงหน้าฝั่ง กอและ หยุดร้องละ เพราะเราต้องเข้มแข็ง
ส่วนน้ำตาที่เสียไปนั่นคือการสั่งลา
แต่หลังจากนั้นมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ที่จะทำให้เรามีพลังก้าวกันต่อไป....
ปล.หลังจบเกมส์ที่ผมเอาแต่ถ่ายรูป คนนั้นคนนี้เพราะ
1.บรรยากาศแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว ต่อให้มีก็ไม่เหมือน
2.อยากบันทึกไว้เป็นประวัติหน้าหนึ่งของสโมสรฯ
3.ในความเสียใจ ก็มีกำลังใจที่เพิ่มมากขึ้น เป็นแรงผลักดันมากขึ้น....
4.ผมไม่อยากอยุ่เฉยๆ เดี๋ยวจะฟุ้งซ่าน เลยหาอะไรทำไปเรื่อย.....
ตอนนี้เฉยๆแล้ว ประเสียใจไปก็แก้ไขผลไม่ไ่ด้ สู้ยิ้มรับ แล้วมุ่งมั่นกันต่อไปดีกว่า เนอะ.....
-
ก็ซึมๆอะคับร้องแล้วอายเพื่อนอะเลยต้องเก็บ
-
(แอบ)ร้อง ข้างนอกสนาม
-
ผมก็คนหนึ่งน้ำตาไหลออกมาเลย ต้องเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตา
-
สู้อย่างสมศักดิ์ศรีเเล้วไม่มีอะไรต้องอาย >:(
-
ไม่ได้ร้อง แต่เข้าไปปลอบใจคนร้อง ครับ
-
วันนั้นผมก็อึ้งไปเหมือนกัน พูดไรไม่ออก แต่หันไปมองนักเตะ ก่อนอื่นผมต้องตบมือให้กับนักเตะก่อนเลยมันทำไปเอง