ด้วยศรัทธา แม้ขอบฟ้า ก็คว้าถึง
มิพรั่นพรึง อึ้งห้วงชล จนเกรงขาม
ออกล่องลิ่ว ปลิวลู่ สู่ฟ้าคราม
มิครั่นคร้าม ถึงความยาก ลำบากกาย
หลังโรมรัน ฟันฝ่า ทะเลบ้า
จึ่งพบว่า ณ ปลายฟ้า ที่มาหมาย
มองย้อนดู สู่ที่เริ่ม เจิมฝีพาย
ใจพลันหาย วายวอด แล้วจอดวาง
ภาพที่เห็น คือเป็น เส้นฟ้าหนึ่ง
ขอบกลมกลึง ตรึงชัด พาดรัดขวาง
ตรงจุดนั้น ที่ฉันเริ่ม ประเดิมทาง
ไม่แตกต่าง กับข้างนี้ ที่ฉันยืน
สิ่งสำคัญ อันเกิดผุด ที่จุดหมาย
แท้จริงไซร้ ใช่ขอบฟ้า นภาผืน
แต่คือใจ ที่ได้ฟัน ฝ่าวันคืน
ที่ตันตื้น เต็มอัด ด้วยศรัทธา