บ.บู๋ กับลูกล้ำหน้าที่ พัทยา ... ฮา
นับตั้งแต่ลูกหนังไทยกลับจากป่าช้ามากำเนิดใหม่ (อย่างยิ่งใหญ่และเกรียงไกรสุดขีดคลั่ง) ชีวิตผมก็มีอันต้องเปลี่ยนไป
...กลายเป็นคนบ้าบอลไทยแบบเต็มขั้น!
เรียกว่าหลงเสน่ห์เกมฟาดแข้งแบบไทยๆ เข้าอย่างจัง ทุกสัปดาห์ต้องตามไปเชียร์ทีมรักชักใยซอยยิก ไม่เพียงแต่เกมในบ้านเท่านั้น นอกบ้านก็ยังอุตสาห์ดั้นด้นเดินทางตามไปเยือนเกือบทุกนัด ไม่ต่างจากพวกกองเชียร์ระดับฮาร์ดคอร์ของทีมในยุโรปเขา
สาบานตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเดินทางออกต่างจังหวัดบ่อยมากขนาดนี้มาก่อน แม้จะต้องลงทุนลงแรง เสียค่าน้ำมันรถ เสียค่าทางด่วน เสียค่ากิน ค่าดื่ม ค่าตั๋ว และค่าอะไรอีกจิปาถะ ทั้งยังเหน็ดเหนื่อยและสิ้นเปลืองพลังงาน แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความสุข และความเสียวซ่านปานถูกปั่นรูหูด้วยความเร็วยิ่งกว่า เอ็มมานูเอล “สารเลว” อเดบายอร์ ตอนบึ่งร้อยเมตรกลับไปแสดงความสะใจแบบเต็มประดา ต่อหน้ากองเชียร์ปืนโตในศึกพรีเมียร์ลีกเมื่อวันเสาร์
นอกจากจะได้ดูบอล ยังได้เที่ยวและได้ผจญภัยไปในตัว
นี่แหละเรียกว่า “ทรมานบันเทิง” ที่ช่วยให้เราได้รับประสบการณ์ใหม่ๆ อย่างไม่เคยสัมผัสมาก่อน
เช่นกันกับเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมนัดพบตัวเองที่สนามเทศบาลตำบลหนองปรือ บ้านของพัทยา ยูไนเต็ด
ตอนแรกว่าจะไม่ว่างนะครับ คือคิดว่าจะเพลาๆ ความบ้าบอลไทยลงบ้าง เพราะระยะหลังดูเหมือนอาการจะกำเริบขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายมีอันต้องเปลี่ยนใจกะทันหัน
เหตุเพราะเพื่อนสนิทระดับเห็นหน้ารู้ชื่อพ่อคนหนึ่ง ซึ่งนอกจากเขาจะเคยเป็นเด็กแถวโรงโป๊ะ (พัทยา) แล้ว ยังเป็นสาวกของ “โลมามหาภัย” โฟนมาบังคับต้องมาให้ได้นะ แบบว่าไม่เจอกันนาน แถมลูกน้องหลายคนอยากเห็นตัวเป็นๆ ของ บอ.บู๋ (เอาไม้เสียบลูกชิ้นเขี่ยเล่นได้ตามอัธยาศัย)
ที่สำคัญเพื่อนผมคนนี้มีตำแหน่งใหญ่โตถึง “ผู้ใหญ่บ้าน” เลยทีเดียว โดยเป็นผู้ใหญ่บ้าน อยู่ หมู่ 5 อ.บางละมุง จ.ชลบุรี
เพื่อมิให้เป็นการเสียกำลังใจ ผมจึงเปลี่ยนแผน จากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะไปดูหนังในห้างฯ เปลี่ยนเป็นการควบตะบึงไปเยือนพัทยาโดยพลัน
ว่าแล้วต้องขอบคุณ “ผู้ใหญ่รอง” เศรษฐศักดิ์ ฟักฤกษ์ เป็นอย่างสูงมา ณ บรรทัดนี้ด้วย ที่รับรองอย่างถึงกึ๋น ด้วยการลากผมไปหมกตัวอยู่ท่ามกลางดงกองเชียร์ของ พัทยา ยูไนเต็ด!
ซึ่งมันคงไม่ใช่เรื่องน่าหวาดระแวงอะไร ถ้าผมไม่เป็นคนเดียวที่ทำตัวไม่เข้าพวก ด้วยการทะลึ่งสวมใส่เสื้อสีแดง อันเป็นสัญลักษณ์ของเมืองทองฯ ยูไนเต็ด
“ฉิบหอยแล้ว” ผมคิดในใจ “(กระผม)จะโดนกัดหู เอ๊ย! โดนกระทืบมั้ยเนี่ย?”
ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิตครับ ที่ได้สวมเครื่องแบบทีมเยือนไปอยู่ท่ามกลางเจ้าถิ่น
คล้ายๆ การแฝงตัวเข้าไปหาข่าวนั่นแหละ ฮ่า ๆ ๆ
ปรากฏว่านอกจากจะไม่ดิบเถื่อนเหมือนที่คาดแล้ว ขอบอกว่ากองเชียร์พัทยา ยูไนเต็ด น่ารักมาก
โดยเกือบ 1 ส่วน 4 ของกองเชียร์เจ้าบ้านเป็นชาวต่างชาติ ส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติที่ชาวไทยเรียกสั้นๆ ว่า “ฝรั่ง” หลากหลายสายพันธุ์ที่ทำมาหากินอยู่ที่นี่ จนอาจกล่าวได้ว่า พัทยา ยูไนเต็ด เป็นทีมที่มีกองเชียร์เป็นชาวต่างชาติมากที่สุด
สำหรับการส่งเสียงโห่, การแจกของชำร่วยให้คู่แข่ง (ที่มีหน่วยเป็นดุ้น) หรือการตะโกนฝากความคิดถึงให้ผู้ปกครองของคู่แข่ง ถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาของกองเชียร์เจ้าบ้านแทบทุกสนามอยู่แล้ว ทั้งนี้เพื่อสร้างความกดดันให้ผู้มาเยือน มิเช่นนั้นจะเล่นในถิ่นตัวเองทำปลาโลมาปากขวดอะไร
ส่วนใหญ่จะออกแนวขำๆ เสียมากกว่า เช่นจังหวะหนึ่ง พัทยา ยูไนเต็ด ทำเกมรุกสวนกลับฉับพลัน แต่ดันขึ้นมาเติมกันไม่ทัน กองเชียร์เจ้าบ้านท่านหนึ่งถึงกับคำรามลั่น
“แหม...ทีเหล้า-โซดา พวกเมิงเติมกันเร็วจังนะ...อ้ายหอก!”
เอ่อ..อ..อ..อ...เรื่อง “เติม” นี่ผมก็ไม่เป็นรองใครเหมือนกันครับ...เอิ๊ก! เฉพาะอย่างยิ่งบนอัฒจันทร์สนามหนองปรือที่ผู้ใหญ่ฯ แกสั่งลูกน้องให้ “เติม” ตลอดเวลาอย่าให้ขาด ซ้ำยังมีการ “เสริม” เรื่อยๆ เป็นระยะอีกต่างหาก
กว่าจะหมดเวลาการแข่งขัน บอกได้คำเดียวครับว่า “เพียบ”
จะไม่เพียบได้ยังไงล่ะครับคุณ ในเมื่อ “ผู้ใหญ่รอง” หรือที่เพื่อนๆ เรียกสั้นๆ ว่า “ไอ้คุณฟัก” จัดเป็นผู้ที่มีจิตใจโอบอ้อมอารีและชอบช่วยเหลือผู้อื่นอยู่เป็นสม่ำเสมอ
พูดถึงเรื่องความโอบอ้อมอารีของแกแล้ว ก็มีเรื่องเล่า คือกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วผู้ใหญ่ฯ แกเคยแสดงความประเสริฐของตัวเองออกมา ด้วยการบังคับให้รุ่นน้องสวมวิญญาณหน่วย(กระผม)้ชีพลงจากรถไปหามวัวตัวหนึ่ง ที่โดนรถสิบล้อเฉี่ยวชนจนได้รับบาดเจ็บขึ้นปิ๊กอัพ ไปส่งโรงพยาบาล โดยลืมนึกไปว่าคนที่ไหนจะหามวัวตัวละเป็นพันกิโลฯ ขึ้น!
ได้ผู้ใหญ่บ้านน้ำใจงามแบบนี้ ลูกบ้านมีความสุขถ้วนหน้าครับ โดยเฉพาะโค-กระบือทุกตัวในย่านบางละมุง
ทางด้านของเกมการแข่งขัน พัทยา ยูไนเต็ด อาศัยจังหวะที่ทีมเยือนยังไม่ทันตั้งตัวบุกยิงนำไปก่อนอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นตกเป็นฝ่ายตั้งรับเสียเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากศักยภาพผู้เล่นเป็นรอง โดยเฉพาะครึ่งหลังที่พลพรรคกิเลนผยองรุกกระหน่ำอย่างหนักเป็นระลอก และตีเสมอได้สำเร็จ เล่นเอากองเชียร์เจ้าบ้านหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะกลัวจะแพ้ ก่อนลงเอยด้วยการเสมอกัน 1-1
พัทยา ยูไนเต็ด รักษาสถิติไม่เคยแพ้ใครในบ้านเอาไว้ได้อีกครั้ง โดยนับตั้งแต่ได้โค้ชระดับ “มาสเตอร์” อย่าง คุณจเด็จ มีลาภ มาสวมตำแหน่งกุนซือ พวกเขายังไม่เคยถูกทีมใดบุกมาเหยียบจมูกในถิ่นตัวเอง ขณะที่จ่าฝูงไทยพรีเมียร์ลีก หยุดสถิติชนะรวดของตัวเองที่ 7 นัดติดต่อกัน
พูดถึงพัทยา ยูไนเต็ด แม้ผลงานโดยรวมยังไม่ถือว่าไฉไลนัก แต่ทีมของชาวพัทยาน่าจะโชว์ลีลาโลมาแสนรู้ กระโดดลอดห่วงไฟ หนีการตกชั้นได้แบบสบายๆ ไร้กังวล
ส่วนบ้านของพัทยา ยูไนเต็ด จัดเป็นอีกสนามที่บรรยากาศสุดยอด (โดยบ้านใหม่ที่ยิ่งใหญ่และอลังการกว่า ยังอยู่ในระหว่างการก่อสร้าง) เมื่อกองเชียร์เข้ามาให้กำลังใจทีมรักอย่างล้นหลาม ระดับสนามปริ นั่นยืนยันว่าคนแถวนั้นมีอัตราความบ้าบอลไม่แพ้ละแวกอื่นๆ ในภาคตะวันออก
ในส่วนของทีมผู้ตัดสินก็เกือบทำหน้าที่ได้โดยปราศจากเสียงด่าแล้วนะครับ
ยกเว้นจังหวะนั้นจังหวะเดียว
จังหวะที่ ธีรเทพ วิโนทัย สับตีนฉีกกองหนัง พลางกระชากลูกหนีนายทวารเข้าไปทำลายตาข่ายให้เมืองทองฯ ยูไนเต็ด ขนาดดูด้วยตาที่ฉ่ำเยิ้มด้วยฤทธิ์เดชแห่งน้ำทะลวงหลอดเลือด ยังมองออกเลยครับว่าไม่น่าจะล้ำ โดยไม่จำเป็นต้องอาศัยภาพช้า
แต่ผู้กำกับเส้นที่อยู่ใกล้เหตุการณ์มากกว่าดันสะบัดธงซะงั้น
แถมยกธงขั้นในจังหวะที่ “ลีซอ” เลี้ยงลูกหลบผู้รักษาประตูพอดีซะด้วย
มันเลยกลายเป็นเรื่องให้ชาวบ้านเขานินทาถึงมาตรฐานที่บัดซบของผู้ตัดสินอีกครั้ง
คือถ้าก้ำกึ่งก็ควรจะยกประโยชน์ให้จำเลย โทษฐานที่เป็นมนุษย์ผู้มี 2 ตา และ 2 หู เท่ากับมนุษย์ทั่วไป ย่อมหนีไม่พ้นความผิดพลาด แต่นี่มันไม่ก้ำกึ่งตรงไหนเลย เพราะจังหวะที่บอลถูกปล่อยออกจากเท้าของแดนกลาง มองด้วยตาเปล่ายังเห็นเลยครับว่า ผู้เล่นที่ถูกกล่าวหาว่าล้ำหน้า ยืนอยู่ต่ำกว่ากองหลังคู่แข่งถึง 2 คน และหลายเมตร!
เพียงแต่อารมณ์นั้นไม่กล้าโวยวายออกมา เพราะอาจถูกตีนลึกลับกระแทกเข้าที่ปากได้
นี่แหละครับแสดงให้เห็นว่าความผิดพลาดของผู้ตัดสินมันไม่เข้าใครออกใคร แถมยังเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
...ว่าแล้วขออนุญาตหัวเราะแบบมีเลศนัย อิอิอิ
จบเกม ผู้ใหญ่บ้าน หมู่ที่ 5 อ.บางละมุง ลุกขึ้นกระทืบฝ่ามือพลางถอนหายใจอย่างโล่งตูด ที่ยันเสมอจ่าฝูงได้สำเร็จ ก่อนพาอาคันตุกะจากกรุงเทพฯ ไปเลี้ยงดูปูเสื่อท่ามกลางความศิวิไลซ์ในราตรีที่ไม่เคยหลับของเมืองพัทยาต่อ
ระหว่างสนทนาภาษาลูกหนังริมหาด ผมถามความเห็นของผู้ใหญ่ฯ ถึงจังหวะนั้นว่าล้ำหรือเปล่า?
“โน...โน...โน” ผู้ใหญ่ฯ ยืนยันเป็นภาษาอังกฤษ 3 ดอกติดต่อกัน เนื่องจากพัทยาฝรั่งเยอะ พลางสำทับต่อมาว่า “ไอ้บู๋…(กระผม)จะสอนให้ว่าล้ำไม่ล้ำนี่มันดูไม่ยากหรอก เพียงแต่คนเราดันไปสับสนและคิดมากกับมันมากเกินไป”
“มันยังไงล่ะครับ...ผู้ใหญ่” ผมสงกะสัย
“คือไม่ต้องไปสนหรอกว่าจะยืนเท่ากัน ออกตัวก่อน ออกตัวทีหลัง หรือบอลออกจากเท้าตอนไหน? ถ้าผู้กำกับเส้นยกธงก็แสดงว่าล้ำหน้า ถ้าผู้กำกับเส้นไม่ยกธงก็แสดงว่าไม่ล้ำหน้า” เขาเผยเคล็ดลับในการดูบอล เออ...ก็จริงของมัน เอ๊ย! ก็จริงของผู้ใหญ่บ้านเขานะครับ ถ้าผู้กำกับเส้นยกธงแสดงว่าล้ำหน้า ถ้าผู้กำกับเส้นไม่ยกธงก็แสดงว่าไม่ล้ำหน้า ที่แท้มันดูง่ายแค่นี้เอง ไม่ทราบว่าจะเถียงกันไปทำซอกตึกอะไร
“บอ.บู๋”
ที่มา: หนังสือพิมพ์สตาร์ซอคเก้อร์ (17 กันยายน 52)
credit : http://www.pantip.com/cafe/supachalasai/topic/S8329826/S8329826.html
http://www.thailandsusu.com/webboard/index.php?topic=71003.0
สวัสดี บุคคลทั่วไป!