ผมก็เป็นอีกคนนึงที่ร้องไห้ ไม่รู้ทำไมผมตามเชียร์แมนฯยูฯ มาเกือบยี่สิบปี
ล้มเหลวมาก็หลายครั้ง ไม่มีน้ำตาซักหยด แต่กับปราการ ผมตามเชียร์ มาไม่ถึงปี
แต่กลับทำให้ผมรู้สึกผิดหวังมากๆ ถึงขนาดน้ำตาไหล และไม่อยากรับรู้เรื่องฟุตบอลไปชั่วขณะ
(ขนาดทีมชาติไทยแพ้สิงคโปร์ ยังรู้สึกไม่แย่เท่านี้เลย) แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกประทับใจคือ ความเป็นนักสู้
ของนักเตะ เราทุกคน สู้จนนาทีสุดท้าย นักเตะปราการ อาจจะไม่ชนะในเกมส์แข่งขัน
แต่พวกเขาทุกคนชนะใจผมได้ทั้งดวง ผมอยากบอกกับนักเตะปราการ ผู้ฝึกสอน กองเชียร์
และผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทุกท่านว่า "ความมืดมิดทั้งโลก มิอาจที่จะดับแสงเทียน(แห่งศรัทธา)ที่ผมมีให้กับทุกคนได้"
ขอบคุณทุกท่านที่มอบความสุขให้ผมมาตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
ปล.ขณะที่ผมนั่งพิมพ์อยู่ น้ำตาผมก็ไหลอีกแล้ว
สวัสดี บุคคลทั่วไป!