เรียน คุณลุงวิมลเจ้าของตลาดฮะ
เรื่อง การขอความเมตตากรุณามุทิตาอุเบกขา
จาก น้องอุนจิ
น้องอุนจิลังเลอยู่นานเรยฮะว่าจะเขียนจดหมายถึงคุณลุงวิมลดีไหม เพราะน้องอุนจิไม่รู้ว่าเขียนเเล้วจะส่งไปให้
คุณลุงวิมลได้ที่ไหน คุณลุงวิมลคงเหมือนซานตาครอส เพราะเวลาน้องอุนจิส่งจดหมายหาซานตาครอส อุนจิก็
เขียนเเค่ว่าถึงซานตาครอสเเต่ไม่ได้ลงที่อยู่ อาจจะเเตกต่างกันบ้างตรงซานตาครอสจะเอาของขวัญมาให้น้องอุนจิ
ทุกคืนในวันคิดมาสเวลาน้องอุนจิตื่นมาจะมีของขวัญซาเหมอๆ
เข้าเรื่องเรยนะฮัฟ ครอบครัวน้องอุนจิมีเรื่องใคร่จะขอความรบกวนคุณลุงวิมลอยู่ คือครอบครัวของของอุนจิ เป็น
ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาๆจน เรามีอาชีพค้าขายเล็กๆน้อยๆ โดยหัวหน้าครอบครัวเราดูเเลคนในบ้านเราอย่างดี เรา
อบอุ่นมาเรยฮัฟ เราจึงไปใคร่ขอความอนุเคราะห์ขายของจากตลาดของคุณลุงวิมล ในตอนเเรกๆเลยเมื่อปีก่อน
เราขอยืมเเชร์พื้นที่กับบ้านข้างๆ ขายอยู่เเป้บหนึ่ง คุณลุงก็ให้คนคุมตลาดมาบอกว่าขายไม่ได้ ตรงนี้ขายของได้คน
เดียว ทั้งๆที่ตรงนี้มันก็เป็นอณาบริเวณใกล้ๆบ้าน ซึ่งการขายของเรานั้น มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เเต่ด้วยความที่
ถ้าเราไม่ขายของ หัวหน้าครอบครัวเราก็จะดูเเลเราไม่ได้ เราเลยต้องเร่ไปหามุมอับๆตามตลาด เเต่ลุงก็บอกว่า
ตรงนี้ไม่ถูกหลักอนามัยขายไม่ได้ ทั้งๆที่น้องอุนจิมองไปข้างๆ คนขายซกมกเเละพื้นที่ก็ไม่ถูกสุขลักษณะเหมือน
กันเเต่คุณลุงก็ไม่ไล่เขาไป เเต่บ้านเราก็ยังต้องขายของเพื่อความอยู่รอด เราเรยต้องไปขอใช้พื้นที่ไกลๆสุดๆตลาด
ของพี่ใจดี เเต่มันไกลเหลือเกินฮัฟ ลูกค้าเราไม่มี ตามมาไม่ไหว ทางมันไกล เราจึงขอความเมตตาจากผู้จัดการ
ฝ่ายพื้นที่ของตลาด ว่าเราขอขายอีกซัก 4 ครั้งตรงหน้าบ้านเราเถอะนะฮะเราเหนื่อยจิงๆเเละพี่ใจดี ยังวางระบบ
การจัดการร้านไม่ได้ตอนนั้น เพราะสต้อกของจากร้านใหญ่ยังไม่ส่งมา ซึ่งท่านผู้จัดการก็ "เมต"ตา ให้เราใช้พื้นที่
ตรงนี้ไปก่อนได้
เเต่พอเราขายไปครั้งนึงเเล้ว ลุงบอกว่าไม่ได้ พี่ผู้จัดการเค้าก็เสียใจเพราะลุงบอกว่าไม่ได้คือไม่ได้ ทั้งๆที่เรา
ก็บอกลูกค้าเราไปหมดเเร้วนะครับ ลงทุนทำป้ายร้านใหม่ ลงของหมดเเร้ว ซึ่งของเรามันไม่ใช่เเบรด์ที่ใครๆก็รู้จัก
ขนาดนั้นเราเเทบหมดตัวเเร้วฮะ เเต่หัวหน้าครอบครัวก็กัดฟัน เช่าพื้นที่ขายที่พาราก้อน ประชดเเม่งเรย เอ้ย ไม่ใช่
ฮะ เพื่อให้ลุงได้เห็นว่าเราอยากขายของเราตรงบ้านเราจริงๆ เเต่ลุงก็ใจเเข็งเหลือเกิน ยังปฏิเสธ
เเม้ล่าสุดลุงจะอนุญาตให้ อีกร้านมาขายทับพื้นที่อีกร้านได้(ร้านนั้นขายส้มบางมด หวานเจี๊ยบ ) โดย
อะไรดลใจให้ลุงอนุญาตก็ไม่ทราบ น้องอุนจิเสียใจจังเรยฮัฟ ลุงจะทบทวนได้มั้ย หรือถ้าไม่ ลุงไม่คิดช่วยอะไร
เรยเหรอฮัฟ เหมือนที่ลุงได้หน้าได้ตาว่าสินค้าเราได้ไปขายถึงพาราก้อน เป็นส่วนนึงที่ลุงผลักดัน( เหรอ?)
อุนจิรู้ว่ามันคงไม่มีคำตอบ ซานตาครอสไม่มีอยู่จริงฮับ ที่ผ่านมาคนที่มอบของขวัญให้คือครอบครัวเราให้เอง
ให้ความสุขซึ่งกันเเละกัน เเละอุนจิรู้ว่ามันจะไม่ถึงมือลุงวิมล เเต่อย่างน้อย อุนจิก็ได้เขียน ได้ระบายบ้าง
อุนจิคงคาดหวังได้เเค่ว่า วันหนึ่งเราจะพัฒนาสินค้าเราเพื่อหนีจากอำนาจของลุง เพื่อที่เราจะได้ขายของ บนเเผ่น
ดินที่เราเรียกว่าบ้านได้ เเบบไม่มีลุงมาคอยเกะกะลูกตาอีก เเละอุนจิจะรอให้วันที่อุนจิเเละคนในครอบครัวเรา
สาปส่งให้ลุงวิบัติเหมือนภาษาวิบัติที่อุนจิใช้เสียที
รักเเละเคารพลุงเหมือนขี้ฮะรักขี้ยังไงรักลุงเเบบนั้น
น้องอุนจิรสปะเเล่ม
สวัสดี บุคคลทั่วไป!